Gentlemen ή Κύριοι θεωρούνται οι άντρες που σέβονται τους άλλους και κυρίως τις γυναίκες, τους δίνουν σημασία, τις θεωρούν ίσες και, το πιο σημαντικό, δεν τους επιτίθενται σεξουαλικά σε κάθε ευκαιρία.
Το ερώτημα είναι, δεν έχουν ορμές; δεν έχουν ανάγκες;
Απολύτως, συχνά περισσότερο από άλλους.

Για να καταλάβουμε το όλο θέμα καλό είναι να θυμηθούμε ποιος είναι ο ρόλος του αρσενικού στη φύση. Είναι ο επιτιθέμενος σεξουαλικά, αυτός που θα προσπαθήσει να κατακτήσει και να διαιωνίσει, όχι το είδος αλλά τη δική του γενιά. Από την άλλη η γυναίκα πρέπει να αντισταθεί, να φιλτράρει και να επιλέξει. Όχι διότι πρέπει να κάνει την έξυπνη ή της αρέσει να ευνουχίζει αλλά διότι, στη φύση, πρέπει να επιλέξει τον πιο δυνατό.
Η ανδρική επίθεση και η γυναικεία άμυνα λοιπόν είναι απόλυτα φυσιολογικές στη φύση αλλά όχι στον πολιτισμό. Κάθε φορά που η φύση ανακατεύεται με τον πολιτισμό συμβαίνει κακοποίηση ή βιασμός.

Υπάρχουν λοιπόν άνδρες που δεν έχουν ορμές; Φυσικά, κάπου στο νεκροτομείο, πιθανόν να τους κάνουν νεκροψία όπως μιλάμε.

Για να σοβαρευτούμε, φυσικά και οι κύριοι έχουν ορμές και επιθυμίες, αλλά ξέρουν τι να κάνουν με αυτές. Δεν τις αμολάν και όποια πάρει ο χάρος. Είτε προσπαθούν να γοητεύσουν μία γυναίκα είτε απλώς συναναστρέφονται, εκφράζουν ευγένεια σεβασμό και προσπαθούν να αρέσουν στο αντίστοιχο ευγενικό κομμάτι της γυναίκας, την κυρία.

Πιθανότατα οι κύριοι έχουν περισσότερες "κατακτήσεις" από τους μάτσο άνδρες, διότι με την αβρότητα χαλαρώνουν τις αντιστάσεις. Και οι χαρακτηρισμοί που δέχονται συχνά από τους λεγόμενους αληθινούς άνδρες, είναι απλά ανοησίες διότι εκτός από το γεγονός ότι έχουν πολλές επιτυχίες, αν ενδιαφέρονται για παραπάνω από μία, είναι και κατακτήσεις με ποιότητα και επίπεδο.

Και αν το καλοσκεφτείς, η ευγένεια και η "απαλή πειθώ" είναι ένα είδος δύναμης που η γυναικεία φύση μπορεί να αναγνωρίσει σαν ποιότητα που μπορεί να αποδεχτεί. Είναι η περίπτωση που ο πολιτισμός μπαίνει μέσα στη φύση και την εμπλουτίζει, προσθέτοντας άλλες ποιότητες πέρα από την ζωώδη δύναμη.

Οι πολιτισμένοι άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, χωρίς να έχουν πετάξει την φύση και να την έχουν αντικαταστήσει με κάτι τεχνητό, έχουν μετατρέψει την "πίεση" που δέχονται από τις ορμές και τις ορμόνες τους σε δημιουργία, επικοινωνία και χαρά, ενώ μπορούν να παρακάμψουν το συχνά κτηνώδες ένστικτο των γύρω τους χωρίς οι άλλοι να το καταλάβουν.

Δεν είναι όμως μόνο θέμα πολιτισμού. Είναι κυρίως θέμα εσωτερικής ωρίμανσης. Πολλοί γύρω μας φέρονται με κτηνώδη τρόπο και αυτό διότι δεν έχουν φύγει από την παλαιολιθική εποχή (γορίλες με κοστούμι). Ο νους, η λογική αλλά και το αληθινό συναίσθημα έχουν παραμερίσει για να αφήσουν το κτήνος να εκφραστεί. Το φλερτ γίνεται προσβολή και ο έρωτας βιασμός.

Υπάρχει εδώ μία μεγάλη παρεξήγηση, αυτοί που έχουν παραβιάσει την φύση τους, κυρίως με τεχνητούς τρόπους, για να αρέσουν ή να κατακτήσουν, δεν διαφέρουν και πολύ από τους σύγχρονους Νεάντερταλ, στην πραγματικότητα μιλάμε για κακή χρήση της τεχνολογίας στην υπηρεσία του πολέμου των δύο φύλων.

Και εδώ έγκειται η μεγάλη διαφορά, οι κύριοι και οι κυρίες δεν κάνουν πόλεμο!
Έχουν προχωρήσει σε άλλο επίπεδο. Έχουν μάθει να συζητάνε, όχι διότι πήγαν σε κάποια σχολή αλλά διότι έχουν κάτι να πουν, έχουν μάθει να ερωτεύονται, με τον πιο πνευματώδη αλλά και πνευματικό τρόπο και το κυριότερο, έχουν μάθει να ζουν και να ρουφάνε όλο το μεδούλι της ζωής χωρίς να χρειαστεί να τσαλαπατήσουν ή να διαλύσουν τα πάντα στο πέρασμά τους. Επίσης ένα από τα χαρακτηριστικά τους είναι η δράση και όχι η αντίδραση. Δεν είναι έρμαια των γεγονότων γύρω τους, δεν αντιδρούν απερίσκεπτα σε κάθε ερέθισμα αλλά έχουν και την ικανότητα να σταματάνε αυτούς που αντιδρούν.

Από τι υλικό είναι φτιαγμένοι οι Gentlemen αλλά και οι κυρίες λοιπόν; Από το ίδιο που είναι και όλοι οι υπόλοιποι, απλά ξέρουν να το χρησιμοποιούν με τον καλύτερο τρόπο, όχι για να αρπάξουν και να κατακτήσουν αλλά για να προσφέρουν και να μοιραστούν.

με αγάπη

Αντώνης

Θα αναρωτιέστε τι δουλειά έχει ο Δίας και γιατί ανακατεύεται στα άρθρα μας.

Η λειτουργία του Δία είναι μεταφορική. Στην πραγματικότητα η ύπαρξη ενός τόσο μεγάλου και εντυπωσιακού πλανήτη στη ηλιακό μας σύστημα είναι ευλογία, διότι παρόλο που μας κάνει να αισθανόμαστε μικροί, τραβάει πάνω του ότι αντικείμενο, μετεωρίτη, κομήτη ή οτιδήποτε άλλο απειλεί την ύπαρξή μας. Και φυσικά σαν μεγάλος και δυνατός μπορεί να τα βγάλει πέρα με αυτά που πέφτουν στην επιφάνειά του, κάτι που δεν θα συνέβαινε αν έπεφταν στη Γη.
Αν δεν υπήρχε ο Δίας και ο Κρόνος το ηλιακό μας σύστημα θα ήταν πολύ πιο επικίνδυνο διότι κυκλοφορούν χιλιάδες βράχοι, μικροί ή μεγάλοι που θα μπορούσαν να μας κάνουν μεγάλη ζημιά.

Διότι παρόλο που είμαι άνθρωπος που αγαπάει την ειρήνη και την εσωτερική γαλήνη, δεν δέχομαι αυτή η ειρήνη να βασίζεται σε ψευτιές και παραμύθια.

Εντάξει, ας αρχίσουμε από την αρχή:

Όταν ξεκινάω να βοηθάω κάποιον να βρει τον πραγματικό του εαυτό, να ανακαλύψει την αληθινή εσωτερική φωνή που λέει πάντα την αλήθεια και που μιλάει για το νόημα της ζωής του, συχνά έχω σαν εχθρό την άλλη φωνή, της άνεσης και του φόβου, που λέει “καλά είσαι εδώ”.¹
Ακόμα και το γεγονός ότι αυτή η βοήθεια έχει ζητηθεί, αυτό δεν σημαίνει ότι η εσωτερική αντίσταση σε οποιαδήποτε αλλαγή δεν θα είναι ισχυρότατη.

Σε πολλές περιπτώσεις ακούμε να μιλάνε για τη ρουτίνα, πόσο βαρετή είναι και πόσο σκοτώνει τον ενθουσιασμό.
Τα Ευαίσθητα άτομα νιώθουν πραγματικά παγιδευμένα αν πρέπει να λειτουργήσουν σε μία ρουτίνα, ειδικά όταν κάνουν ή ζουν πράγματα που δεν τους αρέσουν ή δεν ενδιαφέρονται γι αυτά.

Όμως στις περισσότερες περιπτώσεις, τα Ευαίσθητα άτομα δημιουργούν τις δικές τους ρουτίνες. Φαίνεται ίσως παράξενο άνθρωποι γεννημένοι εξερευνητές, καλλιτέχνες και εφευρέτες, άνθρωποι με παράξενες και μοναδικές ιδέες να πρέπει να δημιουργούν ρουτίνες και μερικές φορές να θυμώνουν πολύ αν κάποιος προσπαθεί να τις αλλάξει.

Παράξενη ερώτηση από έναν coach;

Πράγματι το coaching είναι ο καλύτερος τρόπος για να βγάλεις επιτέλους τον αληθινό σου εαυτό στην επιφάνεια αφαιρώντας όλες τις πρόσθετες προσωπικότητες που αναγκάστηκες να βάλεις μπροστά.
Ειδικά όταν είσαι ευαίσθητο άτομο, όπου η μη αποδοχή σε έχει κάνει να παίξεις ρόλους, τότε χρειάζεσαι ακόμα περισσότερο το να ανακαλύψεις τον αληθινό σου εαυτό και να τον φέρεις στην επιφάνεια.

Όμως συχνά αυτό δεν είναι αρκετό.

Ο αληθινός σου εαυτός δεν έχει δει το φως του ήλιου εκτός ίσως στην βρεφική και πολύ παιδική ηλικία. Αυτό που αντιμετωπίζει είναι ένα σοκ κυρίως διότι δεν υπάρχουν και πολύ αληθινοί εαυτοί σε αυτό τον κόσμο.
Το αποτέλεσμα είναι ότι ο λόγος για να παίξεις ρόλους και να υιοθετήσεις άλλους “εαυτούς” είχε κάποιο νόημα. Ήταν μία καταπληκτική μεταμφίεση σε ένα πάρτυ μεταμφιεσμένων.

Τι βρίσκεται εκεί έξω;

Ένα από τα πράγματα που σου συμβαίνουν όταν βρίσκεσαι σε ανισορροπία είναι ότι δεν μπορείς να ανοίξεις τα μάτια και να το δεις. Η ίδια η ανισορροπία προστατεύεται από μόνη της δημιουργώντας άμυνες. Αν και δεν είναι αληθινά, ούτε η ανισορροπία ούτε και οι άμυνες, παρ' όλα αυτά τα αποτελέσματά τους φαίνεται να είναι αληθινότατα.

Όπως συμβαίνει πολλές φορές σε αστυνομικές ταινίες αλλά και στην πραγματικότητα, το θύμα συχνά καλύπτει και υπερασπίζεται τον θύτη έχοντας συνδεθεί συναισθηματικά μαζί του παρόλο που η σχέση τους ήταν σχέση φόβου και επιβολής.

Πολλοί χρησιμοποιούν την αλήθεια σαν τρόπο εκδίκησης, για να αποδείξουν ότι έχουν δίκιο, για να νοιώσουν ανώτεροι, για να κάνουν του άλλους να νοιώσουν κατώτεροι.
Όμως αν συμβαίνει αυτό τότε η αλήθεια τους δεν είναι ολόκληρη, άρα δεν είναι αλήθεια.
Και η πραγματική αλήθεια έχει άλλο προορισμό.

Θα επαναλάβω το περίφημο παράδειγμα του GPS, ξέρετε, της συσκευής που χρησιμοποιείται, κυρίως στα μέσα μεταφοράς, για να μας δείξει το δρόμο.
Το GPS λοιπόν, όπως όλοι μας (χα!), αναζητά την αλήθεια για να την χρησιμοποιήσει σαν εργαλείο.
Η αλήθεια του GPS αποτελείται από δύο μέρη, α) το μέρος που βρισκόμαστε, που το διαβάζει από δορυφόρους και β) το μέρος που θέλουμε να πάμε, πληροφορία που εισάγουμε εμείς. Με αυτές τις δύο αλήθειες το GPS μας δίνει πιθανές λύσεις για το πως θα πάμε εκεί που θέλουμε, αν φυσικά το έχουμε ενημερώσει σωστά.

Ο κάλος λοιπόν που πατήθηκε, είτε στον πάτησα είτε μου τον πάτησες εσύ, βασίζεται σε ένα πρόγραμμα του παρελθόντος, συνήθως παιδικό ή εφηβικό, συχνά προέρχεται και από την εποχή πριν τη γέννηση. Είναι μία σκυτάλη που, αν δεν την σταματήσεις τώρα, θα συνεχίζει να δίνεται χέρι – χέρι στις επόμενες γενιές, ατόφια ή μεταλλαγμένη.

Είτε πρόκειται για κακοποίηση, λεκτική ή μη, είτε για αγνόηση, γράψιμο δηλαδή, είτε για οποιοδήποτε παιχνίδι που παίζεται ανάμεσα σε σένα και σε συγκεκριμένα άτομα ξανά και ξανά, αυτό που χρειάζεται να γίνει είναι να αναγνωριστεί η πραγματική αιτία του προβλήματος και η αιτία δεν είναι το άτομο που κατηγορούμε.
Ίσως έχετε παρατηρήσει ότι κάποια άτομα έχουν συνέχεια τα ίδια πράγματα να τους συμβαίνουν ανεξάρτητα με το ποιοι είναι οι θύτες τους.

Ίσως ακούγεται ηττοπαθές, ίσως αλαζονικό, ίσως ακόμα και ανόητο αλλά στην πραγματικότητα αυτοί που μας κυβερνάνε, είτε τοπικά, εθνικά ή διεθνώς, μας προσφέρουν κάτι που χρειαζόμαστε και θα συνεχίσουν να μας το προσφέρουν όσο το χρειαζόμαστε.
Μπορεί με το φτωχό μας μυαλό να νομίζουμε ότι χρειαζόμαστε χρήματα για να ζήσουμε, μία πιο δυνατή και σταθερή χώρα, υποστήριξη, σεβασμό, ίσως ακόμα και δημοκρατία ή ελευθερία, αλλά όπως είπα είναι το φτωχό μας το μυαλό που τα νομίζει αυτά.
Στην πραγματικότητα αυτό που χρειαζόμαστε είναι δικαιολογίες για να αποφύγουμε να ζήσουμε. Η αληθινή ζωή χρειάζεται να βάλουμε κάτω τις ιδέες μας να κάνουμε σχέδια, να απολαύσουμε τη διαδικασία, να κάνουμε αυτά τα σχέδια πραγματικότητα, να νοιώσουμε αυτό τον δημιουργικό οργασμό, ίσως να φάμε τα μούτρα μας μερικές φορές μέχρι να πετύχουμε, να επικοινωνήσουμε, να ανταλλάξουμε, να ερωτευθούμε... γενικά να ζήσουμε.

Ένα χαρακτηριστικό των ευαίσθητων είναι και η έμφυτη τάση προς την περιπέτεια. Κάθε τι καινούριο και συναρπαστικό δίνει νέες ελπίδες και νέο ενθουσιασμό.

Που όμως τελειώνει η δημιουργία και που αρχίζει ο εθισμός;

Φυσικά η δική μου προσέγγιση δεν είναι ψυχαναλυτική, απλά κατανόηση συμπεριφοράς και μετακίνηση από αυτή με αληθινές λύσεις.

Τα ευαίσθητα άτομα λοιπόν έχουν μια τάση προς το νέο και συναρπαστικό διότι, σύμφωνα και με κάποιες πηγές, υπάρχει ένα γονίδιο που μας ωθεί προς αυτά. Πρόκειται για το γονίδιο DRD4, το αποκαλούμενο γονίδιο της περιπέτειας, αλλά ταυτόχρονα είναι και το γονίδιο της διάσπασης προσοχής (ADD/ADHD)
Αυτό το γονίδιο μας κάνει να βαριόμαστε με οτιδήποτε είναι μονότονο ή μοιάζει ανούσιο.

Αν παρατηρήσουμε τον εαυτό μας αλλά και τους γύρω μας θα δούμε ότι υπάρχουν τομείς που καταφέρνουμε να κερδίζουμε, να πηγαίνουμε μπροστά και τομείς που είμαστε κολλημένοι και συνεχώς ξαναγυρνάμε στο ίδιο σημείο.
Για παράδειγμα ένας από τους τομείς που οι περισσότεροι γυρνάνε γύρω από μια κυκλική πλατεία είναι το οικονομικό.

Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που μας δημιουργούν αυτό το πρόβλημα, έχει να κάνει με τα παιδικά προγράμματα, τι εμπειρίες έχουμε πάνω στο συγκεκριμένο θέμα (όποιο και αν είναι αυτό), τι έχουμε ακούσει από τους γύρω μας, κυρίως από τους γονείς μας, ακόμα έχει να κάνει με τα πιστεύω που έχουμε αναπτύξει, είτε από τις παραδόσεις, εθνικές, θρησκευτικές, οικογενειακές και πόσο έχουμε κάνει δικά μας αυτά που μας δίδαξαν αυτές.

Με έκπληξη άκουσα τελευταία τον Hale Dwoskin (Sedona Method) να συνδέει την σεξουαλικότητα με τη δημιουργικότητα. Φυσικά η μεγαλύτερή μου έκπληξη ήταν το ότι έχει απόλυτα νόημα, απλά δεν το είχα σκεφτεί.

Ο λόγος που αυτό ίσως φαίνεται παράξενο είναι διότι η σεξουαλικότητα συνήθως ερμηνεύεται σαν σεξουαλική πράξη και επειδή υπάρχουν τόσα ταμπού γύρω από το σεξ είναι λογικό οι περισσότεροι να ερμηνεύουν την ύπαρξη αυτής της ενέργειας συχνά σαν επιθετική συμπεριφορά ή σαν αμαρτωλή επιθυμία.
Όμως στην πραγματικότητα είναι ενέργεια όπως ακριβώς και η σκέψη ή τα συναισθήματα και σε πρώτη φάση είναι ανεξάρτητη από την σεξουαλική πράξη.

Η νοοτροπία και οι παραδόσεις μας όμως έχουν δημιουργήσει ένα σύστημα πεποιθήσεων σχετικά με τη σεξουαλικότητα, που αν δεν μπλοκάρουν εντελώς τη δημιουργικότητα συχνά την μπερδεύουν τόσο πολύ που τα αποτελέσματα είναι παράξενα, ίσως και αστεία (όχι για αυτόν που του συμβαίνουν φυσικά).

Χτες το απόγευμα άκουγα τα παιδιά στο κοντινό πάρκο να παίζουν, άκουγα τις φωνές τους όπως έδιναν εντολές ή ζητούσαν τη μπάλα.

Θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια αλλά ήταν μία περίεργη ανάμνηση. Για να βεβαιωθώ σταμάτησα και κάθισα να μετρήσω τις φωνές.

Μια φωνή.... περίμενα περίμενα, συνέχιζα να ακούω φωνές αλλά ήταν μόνο η φωνή ενός παιδιού που επαναλαμβανόταν. Τότε ανακάλυψα τι το περίεργο είχε η ανάμνησή μου. Ήταν πάντα ένας που φώναζε. Ένας από την παρέα ήταν αυτός που έδινε πάντα τις εντολές. Θυμάμαι πόσο με ενοχλούσε αυτό, πόσο με ερέθιζαν, αρνητικά, οι συνεχείς εντολές, οι ενοχλητικές φωνές και πόσο αυτός ο έλεγχος μου χάλαγε το παιχνίδι. Πολλές φορές είχα φύγει από την παρέα διότι δεν το άντεχα.

Βλέπω τελευταία μία υπερπροσφορά από life coaching στην Ελληνική αγορά, εκεί που πριν από μερικά χρόνια μας κοιτούσαν με μισό μάτι ή μας έκαναν πλάκα.

Η “μόδα” λοιπόν αφορά ψυχολόγους, που βάζουν ένα ακόμα σειρήτι στον ώμο τους, κάποιους που χρησιμοποιούν μεθόδους ελέγχου του νου, κάποιους άλλους με μαγικές τεχνικές ελέγχου της πραγματικότητας και ακόμα ειδικούς του στυλ, και της συμπεριφοράς.

Το coaching όμως δεν έχει καμία σχέση με αυτά.

Ένας ψυχολόγος ή ψυχοθεραπευτής μπορεί να γίνει coach μόνο αν πετάξει την ιδιότητά του την ώρα της συνεδρίας ή αν τη χρησιμοποιήσει μόνο για να καταλάβει και όχι για να επηρεάσει. Το coaching απευθύνεται σε άτομα υγιή στον νου και όχι σε άτομα με ψυχολογικές διαταραχές. Έτσι αν υπάρχει πρόβλημα χρειάζεσαι πρώτα κάποιον να σε βοηθήσει ψυχολογικά μέχρι να είσαι έτοιμος για coaching. Και για να απαντήσω σε κάποιον φίλο που ρωτούσε πρόσφατα, όχι δεν χρειάζεται να έχεις πτυχίο ψυχολόγου για να είσαι coach.

Αγαπητοί φίλοι,

αυτά που συμβαίνουν αυτό τον καιρό στην Ελλάδα (Σύνταγμα κλπ) είναι μοναδικά στην ιστορία μας. Όχι τόσο διότι είναι εκπληκτικά αλλά περισσότερο για το ότι είναι ίσως η πρώτη φορά που βγαίνουν απ' τη μέση, στο μέτρο του δυνατού, οι ιδεολογίες, τα δόγματα και οι δυναμικές πρακτικές που καπέλωναν πάντα ότι ξεκίναγε σ' αυτή τη χώρα και κατά προέκταση στον κόσμο.
Η εμπειρία μου είναι ότι κάθε φορά που κάποια καλή ιδέα έβγαινε στην επιφάνεια, οι πάσης φύσεως σαύρες, πολιτικές, θρησκευτικές ή κοινωνικές, την άρπαζαν και την κακοποιούσαν αλλοιώνοντας το νόημά και την ουσία της.

Πριν από 5 χρόνια ο Randy Pausch, καθηγητής της επιστήμης υπολογιστών και αλληλεπίδρασης ανθρώπου-υπολογιστή στο πανεπιστήμιο Carnegie Mellon στο Pittsburgh, Pennsylvania έμαθε ότι έπασχε από καρκίνο στο πάγκρεας.

Τον Σεπτέμβριο του 2007 έδωσε μία ομιλία στο Carnegie Mellon την οποία ονόμασε “Η τελευταία ομιλία: Πως να κάνετε τα παιδικά σας όνειρα πραγματικότητα”. Αυτή είναι μια επανάληψη που έκανε για την εκπομπή της Oprah Winfrey.

Πιθανότατα πολλοί από σας να την έχετε δει, ίσως περισσότερες από μία φορές αλλά αξίζει να την ξαναδούμε άλλη μια φορά και το κυριότερο, να την δούμε με άλλο μάτι.

Αγαπητοί φίλοι καλή χρονιά,

Παρατηρώντας τους ανθρώπους βλέπω ότι αναγνωρίζουν τον εαυτό τους, την ταυτότητά τους, σύμφωνα με αυτά που τους έχουν πει οι γύρω τους.
Αν οι γονείς σου, οι δάσκαλοι ή οι φίλοι σου σε έπεισαν ότι είσαι άχρηστος τότε το πιθανότερο είναι ότι θα υιοθετήσεις αυτή την ταυτότητα.
Από την άλλη πλευρά μπορεί να υιοθετήσεις μια ταυτότητα που περιέχει υπερβολικές ικανότητες που δεν είναι δικές σου. Ενέσεις στο εγώ από την παιδική ηλικία.

Και στις δύο περιπτώσεις, η γνώμη για το ποιος είσαι όχι απλά θα παγιωθεί αλλά θα θωρακιστεί με αλαζονεία. Αν παρατηρήσετε αυτούς που νομίζουν ότι ζουν μέσα στη μετριότητα, θα δείτε ότι είναι περήφανοι γιαυτό και δεν δέχονται κουβέντα.

Πολλοί μιλάνε για την εκδίκηση των μετρίων, δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα, οι μέτριοι δεν θέλουν να εκδικηθούν, μόνο το δικαίωμα ύπαρξης θέλουν. Και αν θέλεις τη γνώμη μου, δεν υπάρχουν μέτριοι, απλά άνθρωποι που δεν αποδέχονται ή φοβούνται το μεγαλείο τους.

Πριν από αρκετό καιρό ένας φίλος μου προώθησε ένα coaching newsletter δικό μου σε ένα μαζικό blog και οι αντιδράσεις ήταν πολύ ενδιαφέρουσες. Κανείς δεν ρώτησε τι είναι αυτό και πως μπορούμε να μάθουμε περισσότερα, όσοι απάντησαν ήταν επιθετικοί με φράσεις του τύπου, “καινούριο φρούτο πάλι αυτό;”, “τώρα θέλουμε και σεμινάρια για να ζήσουμε;” και άλλα παρόμοια.

Φυσικά όλοι έχουμε μέσα μας ένα κομμάτι που δεν θέλει να αλλάξει τίποτα. Δεν θέλει ούτε να βελτιώσει ούτε να χειροτερέψει τίποτα. Δεν υπάρχουν λοιπόν μέτριοι, υπάρχει η μετριότητα μέσα μας όπως και η τελειότητα. Όποια από τις δύο ταΐζουμε γίνεται πιο δυνατή.

Είδα στο πρόγραμμα της τηλεόρασης ότι σήμερα παίζεται η πολυδιαφημισμένη ταινία “το κορίτσι που γυρίζει τις σελίδες”.

Όταν είχε πρωτοβγεί είχα πέσει στην παγίδα της κριτικής του Αθηνοράματος και πήγα και την είδα. Θύμωσα πολύ διότι είδα πόσο σημαντικό είναι, για τους δημιουργούς της ταινίας αλλά και για τους κριτικούς του συγκεκριμένου περιοδικού η θυσία των ονείρων για λόγους εκδίκησης.
Αλλά βλέποντας αυτή την ανοησία κατάλαβα ότι μιλάει για μια πραγματικότητα. Σε κάποιο βαθμό όλοι μας θυσιάζουμε τα όνειρά μας και τις επιθυμίες μας, μπορώ να πω ακόμα και την ευτυχία μας, μόνο και μόνο για να αποδείξουμε ότι έχουμε δίκιο. Σε τι; σε κάτι άσχετο.

Φαντάζομαι θα έχετε ακούσει πολλές φορές για την σύνδεση της εσωτερικής ισορροπίας, της καλής διάθεσης ή των καλών επιρροών από γύρω μας με την υγεία. Φαντάζομαι ότι η λέξη “ψυχοσωματικό” είναι γνωστή και αποδεκτή, αλλά την ξεχνάμε εντελώς την ώρα που υπάρχει κάποιο πρόβλημα υγείας για να λυθεί.

Και όμως αυτή είναι ακριβώς η στιγμή που χρειάζεται να δουλέψει κανείς πάνω στην προσωπική διάθεση, ισορροπία και ευτυχία. Διότι έτσι θα μπορέσει να επιταχύνει κάθε προσπάθεια ίασης.
Ακόμα και οι ιατροί που έχουν πάθος με τα χημικά φάρμακα, για διάφορους λόγους, θα αναγνωρίσουν την συμβολή της ευτυχίας στην καλύτερη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος.

Όμως ο πανικός της στιγμής, ειδικά όταν πρόκειται για σοβαρή ασθένεια, μας κάνει να ξεχνάμε εντελώς το ότι πιθανότατα αυτή η σοβαρή ασθένεια προκλήθηκε σε μία περίοδο άγχους ή στενοχώριας και αν το άγχος αυτό, στο οποίο έχει προστεθεί τώρα ο φόβος για την ίδια την υγεία, συνεχίσει να υπάρχει, θα δυσκολέψει ή θα κάνει αδύνατη την θεραπεία της.